Rib Stress Breuk Overmatig letsel

Meest overbelast botletsel optreden in de onderste ledematen. Veel atleten hebben gehoord van stressfracturen, maar meestal komen ze voor in de voet, het been of de heup. Spanningen in metatarsale stress komen vaak voor bij wandelaars en militaire rekruten, tibia stressfracturen komen voor bij atleten en dansers op afstand, en heup stressfracturen kunnen voorkomen bij langeafstandslopers. Veel zeldzamer zijn stressfracturen aan de bovenste extremiteit, inclusief stressblessures aan de ribbenkast.
Ribspanningfracturen komen voor bij alle soorten atleten, maar bleken vaker voor te komen bij bepaalde sporten en activiteiten, zoals roeien (crew), honkbal, backpacken, dansen en windsurfen. Stressfracturen doen zich voor wanneer bot niet bestand is tegen de geaccumuleerde stress van een bepaalde activiteit. In tegenstelling tot acute fracturen waarbij een hoge-energieletsel het bot doet falen, is een stressfractuur het gevolg van een repetitieve blessure met lage energie die accumulerende botbeschadiging veroorzaakt.

Symptomen van een Rib Stress Fracture

Rib-spanningsfracturen kunnen moeilijk te diagnosticeren zijn, en vaak kost het tijd om de exacte oorzaak van pijn te bepalen. Het meest voorkomende symptoom van een rib-stressfractuur is het geleidelijk verhogen van de pijn direct over het letsel. Atleten hebben meestal pijn die focaal is (niet wijdverspreid) en bredere symptomen van pijn worden vaker geassocieerd met andere aandoeningen. Pijn kan erger zijn bij inspanning, diepe ademhaling (pijn in de borst) of hoesten.
De diagnose van een rib-stressfractuur kan moeilijk te bevestigen zijn met een gewone röntgenfoto. Röntgenfoto's zijn vaak normaal bij patiënten met een stressfractuur en zelfs bij meer ernstige ribfracturen vertonen röntgenfoto's vaak geen letsel. Daarom kunnen andere tests worden uitgevoerd om de diagnose te bevestigen. De twee meest uitgevoerde tests zijn botscans of MRI's. Het voordeel van een botscan is dat ze eenvoudig kunnen worden uitgevoerd en geïnterpreteerd. MRI's kunnen moeilijker uit te voeren zijn, maar ze kunnen andere oorzaken van pijn laten zien, waaronder een ontsteking van zachte weefsels.
Rib-spanningsbreuken kunnen worden verward met andere ribbencondities. De twee meest voorkomende oorzaken van ribpijn bij atleten, anders dan een stressfractuur, zijn costochondritis en spierstammen van de intercostale spieren. Vroegtijdige behandeling van een van deze aandoeningen is hetzelfde, waardoor de rib kan rusten en de blessure kan genezen. Wanneer sporters weer actief worden, kan terugkerende ribpijn een reden zijn om verdere beeldvorming te overwegen om te bepalen of een stressfractuur aanwezig kan zijn.

Behandeling van Rib-stressfracturen

Tot frustratie van veel atleten is er vaak weinig dat kan worden gedaan voor de behandeling van een rib stressfractuur. Door de ribben de tijd te geven om te helen en inspanning te vermijden, kan het bot herstellen en de blessure volledig genezen. Als je probeert te snel terug te komen uit de blessure, voordat adequate genezing heeft plaatsgevonden, kan dit leiden tot langdurige symptomen van pijn.
Elke atleet wil weten hoelang het duurt voordat de blessure is genezen. Helaas is er geen manier om zeker te weten wanneer de verwonding volledig hersteld zal zijn, maar de meeste rib stressfracturen zullen binnen 3 maanden genezen, hoewel sommige 6 maanden kunnen duren, of zelfs langer als atleten niet toestaan ​​dat de ribben voldoende rusten . Vaak kunnen atleten andere atletische activiteiten doen zonder hun helende stressfractuur te verergeren. Een roeier kan bijvoorbeeld mogelijk niet roeien zonder pijn, maar ze kunnen mogelijk andere activiteiten doen om hun conditie te behouden, zoals fietsen of zwemmen..

Een woord van VeryWell

Rib-stressfracturen zijn ongelooflijk frustrerende verwondingen en kunnen moeilijk te behandelen zijn. De behandeling duurt vaak vele maanden voordat de symptomen volledig zijn verdwenen en veel atleten hebben moeite om terug te keren naar sport. Een van de meest uitdagende aspecten van het terugkeren naar sport is de psychologische component van je zorgen maken over een herhaling van de blessure. De beste aanpak is wanneer atleten zich van de sport verwijderen en niet proberen het genezingsproces te verkorten. Zodra de symptomen volledig zijn verdwenen en vervolgens een periode van rust heeft plaatsgevonden, kunnen sporters overwegen wanneer ze weer naar sport moeten gaan.