Megalofobie of de angst voor grote objecten begrijpen
Megalofobie is de angst voor grote objecten. Het object in kwestie kan variëren van grote schepen tot vliegtuigen en grote dieren tot torenhoge sculpturen. Het is voor iedereen anders en er is behandeling beschikbaar om u te helpen omgaan met deze fobie.
Het volledige bereik van megalofobie
Als je lijdt aan megalofobie, ben je misschien alleen bang voor levensechte grote voorwerpen. Dit kunnen grote dieren zijn zoals walvissen of olifanten of grote bomen zoals sequoia's of sequoia's. Je fobie kan gereserveerd zijn voor enorme kunstmatige voorwerpen zoals schepen en zeppelins of stationaire objecten zoals grote sculpturen en standbeelden.
Sommige mensen hebben megalofobie samen met een andere fobie zoals herpetofobie of angst voor reptielen. Dit zorgt ervoor dat een persoon bang is voor grote slangen of alligators. Andere gecombineerde gevallen omvatten de angst voor de oceanen of zeedieren die thalassofobie wordt genoemd.
Het hebben van deze fobieën kan uw sociale interacties sterk beperken. Het is noodzakelijk dat je je fobie begrijpt en de hulp krijgt die je nodig hebt om het te overwinnen. Laten we een kijkje nemen naar de realiteit achter de illusie.
Megalofobie begrijpen
Deze fobie van grote objecten wordt meestal geassocieerd met objecten die groter zijn dan het werkelijke object dat ze vertegenwoordigen. Het is misschien een groter dan levensgroot beeld van een persoon uit de geschiedenis of een dier dat niet past bij de typische grootte die we associëren met de soort. Voor mensen met megalofobie creëren deze abnormale maten een echt gevoel van angst, terwijl anderen alleen ontzag hebben voor de grootte.
Een perfect voorbeeld is de angst voor gigantische dieren. De reuzeninktvis is sinds de vroegste dagen van zeilschepen een deel van mythologie en overlevering. Legenden in overvloed van zeilers die verloren waren voor de monsters van de diepte.
Het is waarschijnlijk dat in de dagen vóór moderne navigatiesystemen veel van die schepen gewoon aan de grond liepen of tegen de rotsen botsten. Toch bleven de geruchten bestaan, hoewel velen dachten dat de reuzeninktvis slechts een mythe was. De eerste foto's van een levende reuzeninktvis werden uiteindelijk in 2004 verkregen. In de jaren 1950 waren stripverhalen en science fiction enorme trends, vooral onder tienerjongens.
Je kunt je gemakkelijk voorstellen hoe een obsessie met de reuzeninktvis zou kunnen uitgroeien tot een complete fobie. Zelfs vandaag de dag blijven fobieën van gigantische 'moordenaar'-dieren bestaan en worden ze in dergelijke films geëxploiteerd bek en Anaconda.
Behandeling
Terwijl de freudiaanse psychoanalyse en het behaviorisme sterk waren in de jaren '50, begon het humanisme in die tijd aan kracht te winnen. Experimentele behandelingen waren ook niet zo zwaar gereguleerd als tegenwoordig. Veel psychologen geloofden dat experimenteren noodzakelijk was om het lichaam van onderzoek en kennis rond fobieën te bevorderen.
Tegenwoordig is de behandeling natuurlijk sterk gereguleerd en valt deze meestal in een van de weinige erkende categorieën. De meest voorkomende is cognitieve gedragstherapie, waarbij de cliënt wordt aangemoedigd om fobische gedachten te vervangen door meer rationele gedachten.
Een psycholoog kan letterlijk iemand laten lopen door wat hij vreest voor grote objecten. In het proces proberen ze te rationaliseren waarom die angst ongegrond is. Het doel is dan om door meer realistische scenario's te werken die hen zullen helpen om zichzelf uit de onrealistische oorsprong van hun angsten te praten.
Overstromingen en systematische desensibilisatie waarbij de cliënt wordt blootgesteld aan het gevreesde object, worden ook vaak gebruikt. De klant bevindt zich op geen enkel moment in gevaar.
Als je een fobie hebt van grote voorwerpen of dieren, is het belangrijk om meteen naar de behandeling te gaan. Met de juiste behandeling kunnen de meeste fobieën worden genezen of worden beheerd, maar na verloop van tijd hebben onbehandelde fobieën de neiging om te verergeren. Raadpleeg uw arts of zorgverlener om een persoonlijk behandelplan te ontwikkelen.
