De psychologie van hoe mensen leren
Leren wordt vaak gedefinieerd als een relatief blijvende gedragsverandering die het resultaat is van ervaring. Als je denkt aan leren, kan het gemakkelijk zijn om in de val te trappen dat je alleen formele educatie overweegt die plaatsvindt tijdens de kindertijd en de vroege volwassenheid, maar leren is in feite een continu proces dat zich gedurende het hele leven afspeelt..
Hoe gaan we van iets niet weten tot het verwerven van informatie, kennis en vaardigheden?
Leren werd een belangrijk aandachtspunt in de psychologie in het begin van de twintigste eeuw toen het behaviorisme uitgroeide tot een belangrijke school van het denken. Tegenwoordig blijft leren een belangrijk begrip op tal van gebieden van de psychologie, waaronder cognitieve, educatieve, sociale en ontwikkelingspsychologie.
Een belangrijk ding om te onthouden is dat leren zowel gunstig als negatief gedrag kan omvatten. Leren is een natuurlijk en doorlopend deel van het leven dat voortdurend plaatsvindt, zowel in voor- als tegenspoed. Soms leren mensen dingen die hen helpen beter geïnformeerd te worden en een beter leven te leiden. In andere gevallen kunnen mensen dingen leren die schadelijk zijn voor hun algehele gezondheid en welzijn.
Hoe vindt leren plaats?
Het proces van het leren van nieuwe dingen is niet altijd hetzelfde. Leren kan op verschillende manieren gebeuren. Om uit te leggen hoe en wanneer leren plaatsvindt, zijn een aantal verschillende psychologische theorieën voorgesteld.
Leren door middel van klassieke conditionering
Leren door middel van associatie is een van de meest fundamentele manieren waarop mensen nieuwe dingen leren. De Russische fysioloog Ivan Pavlov ontdekte een methode van leren tijdens zijn experimenten met het spijsverteringsstelsel van honden. Hij merkte op dat de honden van nature zouden kwijlen bij het zien van voedsel, maar dat uiteindelijk de honden ook begonnen te kwijlen wanneer ze de witte laboratoriumjas van de onderzoeker zagen. Latere experimenten impliceren het koppelen van de aanblik van voedsel met het geluid van een beltonus. Na meervoudige koppelingen begonnen de honden uiteindelijk te kwijlen op het geluid van de bel alleen.
Dit type leren staat bekend als klassieke conditionering. Het vindt plaats door de vorming van associaties. Een neutrale stimulus die van nature en automatisch een respons triggert, wordt gecombineerd met een neutrale stimulus. Uiteindelijk vormt zich een associatie en de eerder neutrale stimulus wordt bekend als een geconditioneerde stimulus die vervolgens een geconditioneerde respons veroorzaakt.
Leren door operante conditionering
De gevolgen van je acties kunnen ook een rol spelen bij het bepalen hoe en wat je leert. Gedragstherapeut B.F. Skinner merkte op dat hoewel klassieke conditionering kan worden gebruikt om sommige soorten van leren te verklaren, het niet alles kon verklaren. In plaats daarvan suggereerde hij dat versterkingen en straffen verantwoordelijk waren voor sommige vormen van leren. Wanneer iets onmiddellijk een gedrag volgt, kan het de kans vergroten of verminderen dat het gedrag zich in de toekomst opnieuw zal voordoen. Dit proces wordt operante conditionering genoemd.
Stel je bijvoorbeeld voor dat je net een nieuwe puppy hebt gekregen en dat je hem wilt trainen om je op een specifieke manier te gedragen. Wanneer de puppy doet wat je wilt, beloon je het met een kleine traktatie of een zachte aai. Als de puppy zich misdraagt, scheld je hem uit en bied je geen genegenheid aan. Uiteindelijk leidt de versterking tot een toename van het gewenste gedrag en een afname van het ongewenste gedrag.
Leren door observatie
Hoewel klassieke conditionering en operante conditionering veel gevallen van leren kunnen helpen verklaren, kun je waarschijnlijk meteen denken aan situaties waarin je iets hebt geleerd zonder geconditioneerd, versterkt of gestraft te worden. Psycholoog Albert Bandura merkte op dat bij veel soorten leren geen sprake is van conditionering en dat zelfs het bewijs dat het leren heeft plaatsgevonden misschien niet meteen duidelijk is. Observational learning vindt plaats door het observeren van de acties en consequenties van het gedrag van anderen.
In een reeks beroemde experimenten kon Bandura de kracht van dit observationele leren demonstreren. Kinderen keken naar videoclips van volwassenen die met een grote, opblaasbare Bobopop interactie hadden. In sommige gevallen negeerden de volwassenen gewoon de pop, terwijl in andere clips de volwassenen tegen de pop zouden slaan, schoppen en schreeuwen.
Toen kinderen later de kans kregen om te spelen in een kamer met een aanwezige Bobo-pop, hadden degenen die de volwassenen hadden gezien die de pop misbruiken, eerder soortgelijke acties..
Zoals u kunt zien, is leren een complex proces dat meerdere factoren omvat. Psychologen bestuderen tegenwoordig niet alleen hoe het leren plaatsvindt, maar ook hoe sociale, emotionele, culturele en biologische variabelen het leerproces kunnen beïnvloeden.
