Wat is een aanhangselaandoening?

De meeste baby's ontwikkelen op jonge leeftijd veilige emotionele banden met hun verzorgers. Ze vertonen een gezonde angst als hun verzorger afwezig is en ze zien opgelucht wanneer ze herenigd worden.

Sommige baby's ontwikkelen echter hechtingsstoornissen omdat hun verzorgers niet in staat zijn aan hun behoeften te voldoen. Ze kunnen zich niet binden met hun verzorgers en worstelen met het ontwikkelen van elke vorm van emotionele gehechtheid.

Aanhechtingsstoornissen zijn behandelbaar, maar vroeg ingrijpen is belangrijk. Zonder behandeling kunnen kinderen met hechtingsstoornissen in de loop van hun leven problemen ondervinden.

Het belang van hechting

Herhaalde positieve ervaringen met een verzorger helpen baby's een veilige gehechtheid te ontwikkelen. Wanneer een volwassene reageert op het huilen van een baby door haar te voeden, te veranderen of te wiegen, leert de baby dat ze de volwassene kan vertrouwen om haar te beschermen en voor haar behoeften te zorgen.

Kinderen die veilig zijn gehecht hebben de neiging om:

• Vorm betere relaties met anderen
• Los problemen sneller op
• Probeer nieuwe dingen en verken onafhankelijk van elkaar
• Hebben minder extreme reacties op stress

Zuigelingen die negatieve of onvoorspelbare reacties op een verzorger ervaren, kunnen een onveilige hechtingsstijl ontwikkelen. Ze zien volwassenen als onbetrouwbaar en vertrouwen ze misschien niet zo snel.

Kinderen met een onveilige bijlage kunnen:

• Vermijd mensen
• Overdraag angst
• Toon woede, angst en angst
• Weiger om met anderen in contact te komen

Typen hechtingsstoornissen

De DSM-V herkent twee verschillende hechtingsstoornissen: disinhibited sociale betrokkenheid stoornis en reactieve hechtingsstoornis.

Een klassiek teken van ongeremde sociale betrokkenheidstoornis is overfriendliness met vreemden. Een kind kan troost zoeken bij een vreemde, op de schoot van een vreemdeling zitten en geen leed vertonen als een verzorger niet aanwezig is.

Reactieve hechtingsstoornis is een aandoening van de kindertijd of vroege kindertijd waarbij het ontbreekt aan troost zoeken bij een verzorger. Een kind met een reactieve hechting kan lichamelijk comfort van een verzorger weerstaan, oogcontact vermijden en hypervigilant zijn. De meeste kinderen met een reactieve hechtingsstoornis vertonen een verscheidenheid aan problematisch gedrag.

Comorbide aandoeningen

Gehechtheidstoornissen gaan verder dan alleen geen hechte relatie hebben met zorgverleners. Kinderen met hechtingsstoornissen worstelen waarschijnlijk academisch, sociaal, emotioneel en gedragsmatig. Ze lopen ook een groter risico om juridische kwesties te ontwikkelen tijdens de adolescentie.

Kinderen met hechtingsstoornissen hebben meestal lagere IQ's. Ze lopen ook een hoger risico op taalproblemen.

Ze hebben ook meer kans op psychiatrische stoornissen. Een onderzoek uit 2013 waarbij kinderen met hechtingsstoornissen werden onderzocht, vond dat:

• 52 procent had ADHD
• 29 procent had een oppositionele opstandige stoornis
• 29 procent had een gedragsstoornis
• 19 procent had PTSS
• 14 procent had een autismespectrumstoornis
• 14 procent had een specifieke fobie
• 1 procent had een ticstoornis

Over het algemeen had 85 procent van de kinderen een andere psychiatrische aandoening naast het hebben van een hechtingsstoornis.

Aanhechtingsstoornissen kunnen ook in verband worden gebracht met psychopathische kenmerken. Een onderzoek uit 2018 wees uit dat kinderen met hechtingsstoornissen vaker eierstokken en emotieloze eigenschappen vertoonden. Hoewel er bewijs is dat de twee met elkaar verbonden zijn, is er geen bewijs dat hechtingsstoornissen een persoon psychopaat doen worden.

Wat u moet weten over co-morbiditeit

Populaties die waarschijnlijk gehechtheidsstoornissen ontwikkelen

Niemand weet precies waarom sommige kinderen hechtingsstoornissen ontwikkelen, terwijl anderen die in dezelfde omgeving wonen dat niet doen. Maar, onderzoekers zijn het erover eens dat er een verband bestaat tussen hechtingsstoornissen en significante verwaarlozing of ontbering, herhaalde veranderingen in primaire verzorgers, of opgevoed worden in institutionele settings.. 

Aanhechtingsstoornissen zijn vrij zeldzaam in de algemene populaties. Kinderen in pleeggezinnen of kinderen die zijn geïnstitutionaliseerd, vormen het grootste risico.

Aanhechtingsstoornissen worden vaak herkend rond de eerste verjaardag van een kind. De vroegste waarschuwingssignalen omvatten vaak niet-gedijen of desinteresse in interactie.

De meeste kinderen met hechtingsstoornissen hebben ernstige sociale verwaarlozing ervaren. Heel vaak ervaren ze trauma of frequente veranderingen in zorgverleners.

Populaties die het meeste risico lopen, zijn:

• Kinderen die veel verschillende pleegouders hebben gehad
• Kinderen die tijd hebben doorgebracht in een weeshuis
• Kinderen die meerdere traumatische gebeurtenissen hebben meegemaakt
• Kinderen die werden weggehaald bij een primaire verzorger na het vormen van een gezonde band

Mogelijke link naar persoonlijkheidsstoornissen in volwassenheid

Kinderen groeien zelf niet uit hechtingsstoornissen. Hun symptomen kunnen veranderen naarmate ze ouder worden, maar als ze onbehandeld blijven, zullen ze waarschijnlijk aanhoudende problemen hebben tot in de volwassenheid, inclusief moeite met het reguleren van hun emoties.

Behandeling

Het belangrijkste aspect bij het helpen van een kind om een ​​veilige gehechtheid te ontwikkelen, is een stabiele, gezonde omgeving. Een kind dat blijft stuiteren van een pleeggezin naar een pleeggezin of iemand die in een weeshuis woont, zal waarschijnlijk niet een gezonde band met een verzorger ontwikkelen.

Zelfs wanneer een kind met een hechtingsstoornis in een liefdevol gezin wordt geplaatst met een consistente verzorger, zullen de symptomen niet meteen verdwijnen. Ze hebben de neiging om hun verzorgers weg te duwen en de gedragsproblemen stoten vaak de mensen om hen heen af. Ze vereisen meestal een intensieve doorlopende behandeling.

Een behandeling met een geestelijke gezondheid waarbij de zorgverleners betrokken zijn, kan kinderen helpen om veiligere bijlagen te ontwikkelen. Comorbide aandoeningen moeten ook worden behandeld.

Een woord van heel goed

Als u over de bijlage van uw kind nadenkt, praat dan met uw kinderarts. Uw kinderarts kan een eerste evaluatie uitvoeren en medische problemen uitsluiten.

U en uw kind kunnen worden doorverwezen voor een psychologische evaluatie. Beroepsbeoefenaren in de geestelijke gezondheidszorg hebben een verscheidenheid aan hulpmiddelen die zij kunnen gebruiken om de hechting van een kind te beoordelen en te bepalen of er een hechtingsstoornis aanwezig kan zijn.

Wanneer moet u hulp zoeken bij een expert in kindergedrag